Powysiłkowy Skurcz Oskrzeli

Powysiłkowy skurcz oskrzeli (EIB), astma wysiłkowa (EIA) to pojęcia określające przejściowy skurcz oskrzeli, do którego dochodzi u części osób w trakcie intensywnego wysiłku fizycznego lub po jego zakończeniu. Do rozpoznania EIB niezbędne jest wykazanie spadku FEV₁ po wykonaniu wysiłku fizycznego o co najmniej 10% w stosunku do wartości wyjściowej. Częstość występowania EIB w ogólnej populacji jest szacowana na około 12–15%, wśród zawodników olimpijskich uprawiających sporty letnie waha się między 10–20%, a u sportowców uprawiających dyscypliny zimowe (głównie narciarzy oraz łyżwiarzy) dochodzi nawet do 50–70%. U podstaw patomechanizmów EIB leżą dwie teorie: termiczna i osmotyczna. W diagnostyce różnicowej powysiłkowego skurczu oskrzeli należy brać pod uwagę przede wszystkim przewlekłe choroby układu oddechowego, sercowo-naczyniowego, dysfunkcję strun głosowych, zespół hiperwentylacyjny, brak wytrenowania lub przetrenowanie. W celu rozpoznania EIB zaleca się wykonanie badania wysiłkowego na bieżni lub cykloergometrze zgodnie z zaleceniami ATS z 1999 roku w standardowych warunkach laboratoryjnych. Z powodzeniem są wykorzystywane również testy nadreaktywności oskrzeli z wykorzystaniem bodźców pośrednich, takich jak: izokapniczna hiperwentylacja suchym powietrzem (EVH), mannitol, adenozynomonofosforan (AMP), hipertoniczny roztwór chlorku sodu lub pomiar tlenku azotu w wydychanym powietrzu (FENO). W zapobieganiu EIB można stosować leczenie niefarmakologiczne i farmakologiczne. U osób leczonych z powodu astmy optymalizacja leczenia przeciwzapalnego może usunąć objawy EIB. Beta2-mimetyki krótko- i długodziałające, leki antyleukotrienowe mogą być stosowane w pojedynczych dawkach prewencyjnych przed wykonaniem wysiłku.