Występowanie oraz patogeneza zespołu jadłowstrętu i wyniszczenia nowotworowego w raku płuca

Zespół jadłowstrętu i wyniszczenia nowotworowego (CACS) stanowi częste i poważne powikłanie choroby nowotworowej. Występuje u 30–80% chorych. W chwili rozpoznania raka płuca nie stanowi jeszcze poważnego problemu, ale spadek masy ciała postępuje wraz z rozwojem choroby nowotworowej. Zespół ten charakteryzuje się jadłowstrętem, utratą masy ciała, osłabieniem, upośledzeniem funkcji układu immunologicznego oraz zaburzeniami metabolicznymi. Utrata masy ciała w warunkach prawidłowych pobudza apetyt i przyjmowanie pokarmu—zaburzenie tego mechanizmu jest jedną z cech CACS. Utrata masy ciała w CACS różni się od obserwowanej w przypadku głodzenia. Wiele badań koncentruje się na ocenie roli cytokin w rozwoju CACS. Przedmiotem badań są głównie TNF-α, IL-1 i IL-6. W wielu doniesieniach potwierdzono ich rolę w rozwoju CACS, nie brakuje też jednak wątpliwości, czy zmiany obserwowane w ich stężeniach są przyczyną, czy raczej tylko skutkiem. Część najnowszych badań koncentruje się na roli czynnika jądrowego kappa B i zapobieganiu rozwojowi CACS przez zastosowanie jego inhibitorów. Zespół jadłowstrętu i wyniszczenia nowotworowego jest niekorzystnym czynnikiem prognostycznym oraz zwiększa ryzyko powikłań leczenia onkologicznego.