Inhibitory neprylizyny jako nowe podejście w leczeniu prawokomorowej niewydolności serca w przebiegu przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Celem niniejszej pracy było znalezienie danych naukowych na temat tego, czy stosowanie połączenia antagonistów receptorów angiotensyny II i inhibitorów neprylizyny (ARNI) byłoby uzasadnione u osób chorych na prawokomorową niewydolność serca (PNS) w przebiegu przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP). Wykazano że w warunkach hipoksji brak neprylizyny bądź jej zmniejszona ekspresja prowadzi do nasilenia remodelingu naczyń płucnych (PAR) oraz nadciśnienia płucnego (NP) w mechanizmie zależnym od płytkopochodnego czynnika wzrostu, powodującym proliferację i migrację komórek mięśni gładkich tętnic płucnych oraz transformację śródbłonkowo-mezenchymalną (EndoMT). Takie działanie w przebiegu POChP może prowadzić do PNS, co przemawiałoby za szkodliwym działaniem tej grupy leków. Jednak inhibicja neprylizyny powoduje także zahamowanie metabolizmu peptydu natriuretycznego. Przedstawiciel tej grupy—mózgowy peptyd natriuretyczny—działa antyproliferacyjne poprzez szlak zależny od cGMP i kinazę białkową G, a także wazodylatacyjnie. Dodatkowo wywołuje bronchodylatację poprzez indukcję uwalniania acetylocholiny z komórek nabłonka oskrzeli. Sugeruje to, że peptydy natiuretyczne mogą zaistnieć jako potencjalne leczenie u chorych na POChP z powikłaniami sercowymi. Ich działanie związane ze zdolnością do immunosupresji poprzez obniżenie uwalniania mediatorów reakcji zapalnej—IL-6, IL-1β oraz TNF-α może przynieść korzyści pacjentom z ostrym uszkodzeniem płuc spowodowanym ich zapaleniem w zaostrzeniach POChP. Biorąc pod uwagę potencjalnie pozytywne działanie peptydów natriuretycznych w tej grupie pacjentów, konieczne są dalsze badania w tym zakresie, które mogą dostarczyć silnych danych naukowych przemawiających za koniecznością włączenia leków z grupy ARNI do terapii pacjentów z POChP.