Wątrobowy czynnik wzrostu w kondensacie powietrza wydechowego i popłuczynach oskrzelowo-pęcherzykowych w sarkoidozie

Wstęp: Wątrobowy czynnik wzrostu (HGF) jest silnym mitogenem stymulującym wzrost komórek nabłonka pęcherzyków płucnych. Wyższe stężenia HGF w różnych materiałach biologicznych stwierdzono między innymi w zespole ostrej niewydolności oddechowej (ARDS), u chorych po przebytym zapaleniu płuc i po pneumonektomii. Niekorzystnym zejściem sarkoidozy jest włóknienie płuc. Wątrobowy czynnik wzrostu mógłby być przydatny jako marker pozwalający na rozpoznanie chorych obarczonych ryzykiem włóknienia płuc. Celem pracy była ocena: (1) czy HGF jest wykrywalny w popłuczynach oskrzelowo-pęcherzykowych (BAL) i kondensacie powietrza wydechowego (EBC); (2) czy stężenia HGF w BAL-u i kondensacie chorych na sarkoidozę różnią się od stężeń osób zdrowych; (3) czy istnieją korelacje z parametrami aktywności i wybranymi czynnikami rokowniczymi. Materiał i metody: Zebrano kondensat od 64 i popłuczyny oskrzelowo-pęcherzykowe od 30 chorych na sarkoidozę. Grupę kontrolną stanowiły osoby zdrowe (n = 15 dla EBC, n = 9 dla BAL). Wątrobowy czynnik wzrostu oznaczono immunoenzymatycznie. Wyniki: Stężenia HGF w kondensacie przekroczyły próg detekcji u 62% badanych (56% chorych i 87% zdrowych) i we wszystkich próbkach BAL. Nie stwierdzono różnic w stężeniach w EBC i BAL pomiędzy osobami chorymi i zdrowymi. Nie stwierdzono korelacji pomiędzy HGF w EBC/BALF a stopniem radiologicznym, parametrami czynności płuc, czasem trwania choroby, liczbą nawrotów, odsetkiem limfocytów w BAL, stężeniem enzymu konwertującego angiotensynę i wapnia w surowicy, utratą dobową wapnia z moczem. Wnioski: Wątrobowy czynnik wzrostu jest wykrywalny w BAL i EBC. Jednak brak różnic pomiędzy chorymi na sarkoidozę i osobami zdrowymi oraz brak korelacji z markerami aktywności i czynnikami rokowniczymi uniemożliwiają jego zastosowanie w diagnostyce i monitorowaniu sarkoidozy.